Misje św. Wojciecha i cystersów
Struktura plemienna oraz pogańskie wierzenia Prusów utrudniały współpracę między tworzącym się państwem polskim a jego północnymi sąsiadami[8]. W celu misyjnym, za zgodą Bolesława Chrobrego, na tereny te wyruszył biskup praski Wojciech.
Swoją podróż rozpoczął w Gdańsku, po czym udał się prawdopodobnie do Truso jako największego ośrodka handlowego[9]. Prusowie nie okazywali jemu i jego towarzyszom wrogości, dopóki ci nie przedstawili powodów swojej obecności. Wiec plemienny nakazał im opuszczenie osady. Odwieziono ich na drugi brzeg jeziora, skąd mieli wyruszyć w drogę powrotną. Biskup Wojciech postanowił jednak kontynuować misję. Po przekroczeniu granicy w pobliżu dzisiejszego Świętego Gaju został zamordowany, a jego towarzysze pojmani. Bolesław Chrobry wykupił ciało męczennika, pochował w bazylice gnieźnieńskiej, a propagowanie kultu Wojciecha ułatwiło otrzymanie przez Polskę niezależnej struktury kościelnej[10].
Wyprawa biskupa praskiego była początkiem nawracania obszarów południowego pobrzeża Bałtyku, jednakże dopiero w XIII wieku zaczęto uzyskiwać pierwsze efekty tych starań. Stało się to dzięki działaniom cystersów pod przewodnictwem mnicha Chrystiana, mianowanego w 1215 roku przez papieża na biskupa Prus[11]. Wśród innych jego przywilejów było prawo do konsekrowania biskupów oraz organizowania wypraw krzyżowych na podległych mu terenach.
Jedną z inicjatyw Chrystiana było sprowadzenie przez Konrada Mazowieckiego w 1226 Zakonu Braci Domu Niemieckiego Najświętszej Maryi Panny w Jerozolimie[12], którego rycerze ze względu na czarne krzyże na płaszczach zwani byli Krzyżakami. Ich zadaniem miała być obrona granicy przed napadami Prusów. Jednak w czasie uwięzienia mnicha przez Prusów postanowili interweniować zbrojnie [13].
W roku 1234 status miasta wypadowego dla krucjat w kierunku wschodnim otrzymała od papieża Lubeka. Porozumienie z Krzyżakami, którzy w czasie ofensywy z lat 1233-1235 opanowali teren w okolicach Kwidzyna, przyniosło w efekcie wyprawę w roku 1237. Mistrz krajowy Herman Balk wraz z murgrabią miśnieńskim Henrykiem Wspaniałym wybudował, wyposażył i obsadził załogą dwa okręty nazwane „Pilgrim” (Pielgrzym) oraz „Friedland” (Ziemia Pokoju)[14]. Po osiągnięciu pierwotnego celu, czyli opanowania terenu Wysoczyzny Elbląskiej, rozpoczęto budowę warowni. Początkowo była ona zlokalizowana na wyspie na rzece Elbląg, a potem przeniesiona na jej prawy brzeg.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz